İsmail Altınçekiç

                                                                                                         
Mum dibini aydınlatmaz derler. Bunca yıl binlerce yabancıya Türkiye’yi tanıttım. Ama yakın çevrem mesleğimin özelliklerini bile bilemedi. Babam bile maalesef mesleğimi benimle yaşayamadan aramızdan ayrıldı. O dönemlerde hiç olmazsa annemle beraber ufak bir Türkiye turu yapabilmiştik. Aradan yıllar geçmesine rağmen hala anılarında tazedir. Maceralarını anlatmasını sever. İşte annemle Kapadokya’da bir gece eğlencesindeyiz.

                                                              

Bugün ne bilgisayar ,ne cep telefonu bir çocuğu benim o dönemde aldığım ilk kişisel transistörlü radyo kadar sevindirmişti.Bakar mısınız, ne kadar da gururlu poz vermişim.O radyonun yıllarca benim en önemli oyuncağım ve ilgi alanım olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.

Balkan kökenlilik giysime yansımış.Ama kime ne?Varsa ,yoksa radyom.

         

Okul öncesi çağlarımda artık babaannem çok yaşlanmıştı,en azından ben öyle hatırlıyorum.Derisinin çok buruşuk olduğunu hatırlıyorum.

O dönemde babamın bir karaciğer sorununda, büyüme tespit edilmişti.

Daha ne kalp nakli yapılmış,ne de estetik cerrahiden anlayacak yaştaydım.Büyüyünce doktor olacağımı,babama yeni karaciğer,babaannem için ise derisini gerdireceğimi söylediğimi ben bile hatırlıyorum.

Lise yıllarına kadar doktor olmayı çok arzulamıştım. Ama lise çağlarındaki başarısızlık ve sıkıntılar beni tıp eğitiminden soğuttu. Kendimce en basit lisans eğitimi olarak ekonomiyi seçtim. Ama çocukluktan kalma heves olacak, o dönemde tıp okuyan arkadaşlarımı ziyaret eder, hatta derslerine girer, onlar gibi önlük giyerdim.

Günün birinde jinekolojide az kalsın bir hocaları hamile bir kadının vajinal kontrolünü bana yaptırtacaktı. Öne çıkan bir başkası beni bu zor durumdan kurtardı. İşte ö dönemlerden bir önlüklü fotoğraf.